بررسی تطبیقی تصویر طبیعت در شعر نیما یوشیج و خلیل مطران

طبیعت و پدیده های آن همواره عرصه ی تاخت و تاز شاعران بوده است. از میان شاعران معاصر، «نیما یوشیج» در ادبیّات فارسی و «خلیل مطران» در ادبیّات عربی از سردمداران طبیعت سرایی در شعر هستند. طبیعت گرایی مشخصّه ی بارز شعر «نیما یوشیج» و «خلیل مطران» است که روحیه ی متفاوت آن دو سبب شده تا پدیده های طبیعی، در شعر هریک از این دو، رنگی ویژه به خود بگیرد. اوضاع نابسامان سیاسی و اجتماعی و احساس تنهایی، از جمله عواملی است که دو شاعر را به دامن طبیعت کشانده است. در این میان بهره ی «نیما» بیشتر از «مطران» است و این طبیعت در شعر «نیما»، به نمادی برای بیان دردها و مشکلات و اعتراض علیه اوضاع حاکم بر جامعه تبدیل شده است در حالی که این طبیعت در شعر «مطران» به دوست و همدمی برای او تبدیل شده و طبیعت آیینه ی تمام نمای آلام و احزان اوست و تصویر صادقی از زندگی سراسر رنج و شکست او را ارائه می دهد. پدیده های مشترکی از طبیعت در دیوان اشعار هر دو شاعر رخنه یافته از جمله تصویر حیوان، گل، ستاره، شب و ... که خود دارای وجوه اشتراک و تفاوت هایی هستند. هرکدام در عالم خیال شاعرانه، از این پدیده های طبیعی، نمادی متناسب با احساسات درونی خود خلق نموده اند. لازم به ذکر است که همدردی و دلسوزی نسبت به همنوعان و حساسیّت نسبت به مشکلات و مسائل زندگی در شعر «نیما» پیرامون طبیعت برجسته تر است در حالی که اشعار «مطران» عاطفی است و این به دلیل داشتن روحیه ی رمانتیک اوست. افزون بر این «نیما» و «مطران» هر دو از پیشوایان نوگرایی در ادبیّات خود هستند و به گونه ای دست به نوآوری زده اند. نوآوری «نیما» شامل دگرگونی در شکل و محتوای شعر است امّا نوآوری «مطران» محتوایی است.